Dinard to generalnie rzecz biorąc kurort. Całkiem zacny, z długą promenadą, kafejkami i wszelkimi atrakcjami typowymi dla kurortów. 

Okolica jest typu zatokowego, więc i w Dinard plaże znajdują się w kolejnych zatokach.

Domy zaś, rzecz jasna, buduje się między zatokami. Jako że między zatokami są skały, to i domy są wysoko na skałach, inaczej by je zmyły przypływy i sztormy. Tak to już jest w Bretanii.

Ale morza nawet podczas odpływu zostaje sporo, nawet jeśli trzeba do niego dalej iść. Zawsze jest co w nim robić.

Tak mi się westchnęło za wakacjami.

Francuski rysownik napisał po zamachu – dziękując za hasztag #PrayForParis – że Paryż nie potrzebuje więcej religii, bo Paryż to muzyka, szampan, zabawa, miłość. Bo Paryż to życie, #ParisIsAboutLife. Uznałem, że na cześć Paryża należy go przypomnieć takim jaki jest – pełnym ludzi, pełnym życia.

Wieża Eiffla spod Trocadero…

…i ludzie kąpiący się w sadzawce na Trocadero

W jedynym i niepowtarzalnym salonie Citroena przy Polach Elizejskich…

…samochody są właściwie dodatkiem, liczy się efekt wizualny z rozmieszczenia samochodów piętrowo oraz inne gadżety.

Park de Montsouris jest miejscem i dla dorosłych…

…jak i dla dzieci (ach, czemu ja nie miałem takiego placu zabaw!)

A zakończymy kanoniczną sadzawką w Tuilleries. W niej zwykle tylko kaczki się kąpią, ludzie siedzą wokół.

Stare miasto pirackie (korsarskie chyba byłoby precyzyjniej). Piratów już nie ma, zostały wolne ptaki morskie. Kiedy siadają na latarniach to nie wydaje się to niczym dziwnym, takoż na markizach sklepowych (choć w oknach, domowych czy hotelowych, nieco zaskakują), ale kiedy taki rozsiada się na masce zaparkowanego na starówce hyundaia, to juz różne myśli przychodzą do głowy. Ale i tak królem było to ptaszysko, które w sobotni wieczór wylądowało na środku głównej ulicy handlowej. I nie, nikt go nie próbował rozjechać, z szacunkiem jak dla pirata.

Kiedy w niedzielę wieczorem (po 21) potrzebujesz czegoś z apteki, to zgodnie z informacją udzielaną w biurze informacji turystycznej St-Malo należy skontaktować się z policją. Szpital przyjmuje jednakowoż całą dobę.

Schodzimy w dół uliczką w kierunku plaży. Urokliwe domki, na niektórych tablice z nazwami, jak Atma w Zakopanem czy Krystyna w Krynicy. Na jednym z frontonów dostrzegam napis Petit Riviera, Mała Riwiera, zastanawiam się w duchu czy to pretensjonalność czy poczucie humoru, droga jednakowoż faktycznie solidnie w dół, samochodem pod górę w najlepszym razie na dwójce (choć zaraz, czy to nie była jednokierunkowa?) 

Fakrebleu, takie słowo ciśnie się na usta, kiedy idziesz wąskim chodnikiem i nagle czujesz grube krople lecące na głowę (z racji ślicznie grzejącego słońca nie rozważasz nawrotu deszczu, parasol złożony ledwie parę minut temu). Zadzierasz głowę by sprawdzić co się dzieje, by po chwili wciąż w pełnym słońcu dostać w łeb jak z wiadra prawie. Z mokrą głową biegniesz pod parasolem, słońce nadal grzeje, śmiech jest gromki i serdeczny.

No więc cydr jest tu wszechobecny, w przeróżnych wersjach (wytrawny, słodki, dogazowany, z beczki, gruszkowy…), to jego ojczyzna. Butelka cydru czekała na nas na powitanie. Bez problemu można byłoby wypełnić sobie wannę cydrem, gdyby ktoś miał taki kaprys (możecie zapytać Szyszki, ona w takich sytuacjach uśmiecha się specyficznie).

W creperie na stołach nie czekają kieliszki do wina, lecz kamionkowe filiżanki, czarki raczej, dzbanek cydru w zestawie firmowym (dowolne naleśniki plus cydr) przybędzie później.

W Dinard wynajdujemy lody o smaku cydru, kupujemy bez namysłu – ale tu jednak odrobina rozczarowania, bo w smaku to jednak tylko znakomite lody jabłkowe (może prawidłowo byłoby: o smaku pieczonego jabłka lub o smaku tartych jabłek). Może po prostu robili je na słodkiej odmianie cydru, a nie na szlachetnym, wytrawnym brut.

Byłoby strzelić jakimś korkiem…