Patrzyłem na rozradowanych Niemców idących po złote medale, ściskających Angelę, robiących niedźwiedzia z Platinim, potem podskakujących z pucharem. byli tam wszyscy – i ci, którzy ani na chwilę nie zeszli z boiska, i ci, którzy nie dostali szansy na nie wejść (na szczęście nie pozbawia ich to medali). 

Mogło się wydawać, że on jest wśród nich jakiś zamyślony. To jego czwarty mundial i czwarty medal, czwarty mundial, na którym strzelał gole, bijąc definitywnie rekord liczby goli strzelonych w turniejach finałowych (szczegółowo wszystkich rekordów statystycznych wymieniać nie ma sensu). Ma 36 lat (skończone tuż przed turniejem), trudno sobie wyobrazić lepszy sposób na zakończenie kariery (przynajmniej reprezentacyjnej), niż tytułem mistrza świata. Po dekoracji ustawił się do zdjęcia z Pucharem, mając po bokach dwójkę swoich dzieci.

Miroslav Klose nie strzelił gola w finale, strzelił go jego zmiennik. Trudno o lepsze symboliczne przekazanie pałeczki. 

No i półfinały za nami. O pierwszym nic nie mam do powiedzenia (bo i ciężko powiedzieć cokolwiek), z drugim jest niewiele lepiej, choć z diametralnie innych powodów. 

Słynny „krulewski” manewr van Gaala być może pomógł wyeliminować Kostarykę, ale długofalowo wywarł niewątpliwie fatalne skutki. Cillessen nie dość że schodził wściekły z boiska, to w następnym meczu był poddany dodatkowej presji – jako ten, który poprzednio został uznany za nie dość dobrego do bronienia karnych strzelanych przez outsidera, a teraz ma bronić karnego strzelanego przez najlepszego piłkarza świata (i to w sytuacji gdy chwilę wcześniej nie wykorzystał swojej kolejki wzięty z łapanki na wykonawcę Vlaar). Trudno będzie zapomnieć pracę kamery na początku dogrywki, od momentu kiedy zaczął się rozgrzewać Huntelaar – przeskakiwała z niego na Cillessena i Krula, i tak w kółko (ponieważ była to ostatnia zmiana dostępna Holendrom). Nie wiem, czy bez tego Cillessen dałby radę lepiej odbić decydujący strzał Rodrigueza, ale na pewno był bardziej usztywniony, niż bez tego manewru.

Niezależnie od tego, van Gaal wykazał zaskakujący wręcz brak elastyczności. Wystawienie rekonwalescentów de Jonga (mięsień) i van Persiego (żołądek) niewątpliwie miało pokazać siłę, ale w praktyce oznaczało robienie wymuszonych zmian. Jednocześnie narzucił zawodnikom do bólu sztywny gorset (tu zawsze mi się przypomina Keira Knightley w „Piratach z Karaibów”) taktyczny, dzięki któremu udało się trzymać pod kontrolą Messiego. Dla widza bolesne jest wspomnienie akcji w dogrywce, kiedy to ruszający lewą stroną Holendrzy oglądają się na grającego po tej stronie Kuyta, a ten niemal pokazuje „sorry chłopaki, dajcie radę sami, ja asekuruję tyły” (niegdyś bramkostrzelny napastnik, król strzelców!). W efekcie były ataki 3-4 przeciwko 7-8 (obustronnie zresztą), nie dziwota że trudno było o sytuacje bramkowe (znamienna była akcja, w której próbowali wypuścić Robbena, piłkę przejął ostatni obrońca, a Robben zatrzymał się na linii stojących kilka metrów wcześniej trzech Argentyńczyków).

Dopiero na widok synka Robbena wszystkim zrobiło się miękko.

Holandia grała w finale mundialu trzykrotnie. Trzykrotnie przegrała (nikt nie ma tak złej statystyki, Węgrzy przegrali oba finały z dwóch, w których zagrali). 

Ostatni finał Holandia przegrała z Hiszpanią, cztery lata temu. W fazie grupowej wzięła odwet, wysyłając Hiszpanów do domu na najwcześniejszym możliwym etapie (z pewną pomocą Chile). 

Przedostatni finał Holandia przegrała z Argentyną. W środę będzie miała szansę się zrewanżować, wybijając Messiemu z głowy myśl o finale (i tytule). Jeśli jej się to uda, zagra w finale po raz czwarty, i być może będzie mogła zrewanżować się Niemcom za swój pierwszy przegrany finał. 

Holandia będzie trzymać kciuki za Niemców we wtorek, w ich półfinale przeciwko Brazylii. Aha, drobiazg, przedtem trzeba (za godzinę) odprawić Kostarykę, ale na razie przebieg rund pucharowych nie daje kopciuszkom szans.

Finis Africae

Drużyn afrykańskich w tej rundzie było dwie. Obie zagrały w zielonych strojach, obie dały niezły wycisk faworytom (w białych strojach) – choć „zielone piekło” to to nie było – obie poległy w końcówkach. Algierii będzie mi chyba najbardziej szkoda, fascynowali mnie od pierwszego meczu grupowego swoją żywiołową, choć nieco nieokiełznaną grą. 

To nie są ćwierćfinały dla aspirantów

Jakże zresztą mocno zarysował się ten schemat: wychodzili na mecz faworyci i aspiranci. Aspiranci zamiast drżeć i prosić o łagodny wymiar kary, stawali dumnie i robili co mogli, by mecz wygrać i zrobić przykrą niespodziankę faworytom, często byli w tym bardzo przekonujący. I z każdym kolejnym meczem, w którym widziało się zaskakująco dobrze grających aspirantów, człowiek ogarniała łagodna rezygnacja: że na koniec faworyt wyciągnie jakieś gole znikąd (nie, nie sugeruję nielegalnej pomocy, ta runda była od niej wolna), nie dając nawet szansy na ostatnią reakcję. Chile przeciw Brazylii, Meksyk przeciw Holandii, Szwajcaria przeciw Argentynie, USA przeciw Belgii – tak pięknie, tak samo na koniec.

Bramkarze rzucają się w oczy

To oni grali pierwsze skrzypce, to im zawdzięczamy najwięcej emocji, od pierwszego do ostatniego meczu: Bravo, Ochoa, Navas, M’Bohli, Julio Cesar, Neuer… Wszystkich i tak przebili jednak bramkarze dnia ostatniego. Tim Howard skończył mecz ze statystykami iście hokejowymi, broniąc jak w transie bodajże osiemnaście strzałów Belgów (łącznie drużyny w tym meczu oddały chyba ponad 50 strzałów w ciągu 120 minut), przyćmić Courtois to osobny wyczyn. Najbardziej jednak niezapomnianym widokiem będzie lśniąca w słońcu kanarkowa bluza Benaglio, który w ostatnich minutach dogrywki dryblował w narożniku pola karnego Argentyny, zatrzymując się dopiero na trzecim przeciwniku. 

W zasadzie dość trudno pisze się komentarz do meczów, których się nie widziało, lub prawie nie widziało. Z pierwszego widziałem pół godziny drugiej połowy, i.. rzuty karne, z drugiego – końcowe dwadzieścia minut (czyli w obu przypadkach chwile decydujące o rozstrzygnięciu). 

Cechą wspólną obu meczów było, że faworyci grali z rewelacjami, i że faworyci na boisku wyglądali mocno papierowo. Różnicą było jednak, że jedna rewelacja szarpała jak wściekła do ostatniej chwili, a druga – wyszedłszy na prowadzenie postanowiła dotrwać do końca i dała się faworytom zdominować (jakkolwiek pierwsza rewelacja nie prowadziła nawet przez chwilę).

Oba mecze zakończyły się awansami faworytów dzięki trafieniom z jedenastu metrów. O ile jednak Chilijczyków wszyscy żałują – bo ich gra zasługiwała na więcej, niż remis po 120 minutach, a w decydujących momentach obijali bramkę (Pinilla w poprzeczkę w 120 minucie, Jara w słupek i wzdłuż bramki na koniec serii karnych) – tak Meksykanów mi nie żal. Nie dość, że postanowili poćwiczyć grę „turniejową” i zamiast kontynuować grę ofensywną próbowali dowieźć wynik małym wysiłkiem, to zaczęli popełniać błędy – których kulminacją było zupełnie bezmyślne wystawienie w polu karnym nogi w stronę Robbena, o jeden niepotrzebny krok za daleko. Po najlepiej wykonanym na tym mundialu karnym (Huntelaar), nie mieli już nic do powiedzenia.

Można jedynie współczuć zawodnikowi, który na najważniejszą imprezę roku przyjeżdża nie w pełni sił, i na dodatek w słabnącym zespole. Można współczuć, że już w pierwszym meczu jego drużyna dostaje w plecy tak mocno, że musiałaby dokonać cudów w następnych meczach, aby odrobić niekorzystny bilans bramkowy. Od zawodnika, który aspiruje do tytułu najlepszego na świecie, oczekuje się jednak zawsze, że swoją drużynę pociągnie, zrobi coś z niczego. 

Można współczuć Cristiano Ronaldo, ale bolesna prawda jest taka, że jego konkurenci do tytułu Najlepszego swoim drużynom wyraźnie dodawali (zwłaszcza Messi, który swojej drużynie sam jeden zapewnił siedem punktów), a on – nie. Jak by nie patrzeć, Messi, Neymar i Mueller mają po cztery gole (Robben trzy) i grają dalej, a Ronaldo wraca do domu z jednym golem, utrzymując swoją średnią mundialową. 

Tego jedynego gola strzelił zresztą, kiedy dostał pod nos niesamowity prezent – czyli zbicie piłki przed bramkarza spod linii bramkowej prosto pod nogi stojącego na środku pola karnego przeciwnika. W tej fazie meczu po boisku już w zasadzie tylko dreptał, wszystkie inne znakomite sytuacje zmarnował, jak cztery lata temu.