Finis Africae
Drużyn afrykańskich w tej rundzie było dwie. Obie zagrały w zielonych strojach, obie dały niezły wycisk faworytom (w białych strojach) – choć „zielone piekło” to to nie było – obie poległy w końcówkach. Algierii będzie mi chyba najbardziej szkoda, fascynowali mnie od pierwszego meczu grupowego swoją żywiołową, choć nieco nieokiełznaną grą.
To nie są ćwierćfinały dla aspirantów
Jakże zresztą mocno zarysował się ten schemat: wychodzili na mecz faworyci i aspiranci. Aspiranci zamiast drżeć i prosić o łagodny wymiar kary, stawali dumnie i robili co mogli, by mecz wygrać i zrobić przykrą niespodziankę faworytom, często byli w tym bardzo przekonujący. I z każdym kolejnym meczem, w którym widziało się zaskakująco dobrze grających aspirantów, człowiek ogarniała łagodna rezygnacja: że na koniec faworyt wyciągnie jakieś gole znikąd (nie, nie sugeruję nielegalnej pomocy, ta runda była od niej wolna), nie dając nawet szansy na ostatnią reakcję. Chile przeciw Brazylii, Meksyk przeciw Holandii, Szwajcaria przeciw Argentynie, USA przeciw Belgii – tak pięknie, tak samo na koniec.
Bramkarze rzucają się w oczy
To oni grali pierwsze skrzypce, to im zawdzięczamy najwięcej emocji, od pierwszego do ostatniego meczu: Bravo, Ochoa, Navas, M’Bohli, Julio Cesar, Neuer… Wszystkich i tak przebili jednak bramkarze dnia ostatniego. Tim Howard skończył mecz ze statystykami iście hokejowymi, broniąc jak w transie bodajże osiemnaście strzałów Belgów (łącznie drużyny w tym meczu oddały chyba ponad 50 strzałów w ciągu 120 minut), przyćmić Courtois to osobny wyczyn. Najbardziej jednak niezapomnianym widokiem będzie lśniąca w słońcu kanarkowa bluza Benaglio, który w ostatnich minutach dogrywki dryblował w narożniku pola karnego Argentyny, zatrzymując się dopiero na trzecim przeciwniku.
Stare Zapiski Kiepsko Uczesane 