Potęga w ping-pongu?

Od wczoraj wieczora we wszystkich mediach radosne nagłówki, że Natalia Partyka zdobyła złoty medal Igrzysk Paraolimpijskich. Nie ma co ukrywać, na pewno przejdzie do historii jako trzykrotna mistrzyni (para)olimpijska z rzędu, ciekawe ile jeszcze razy jej się to uda (a ma dopiero 23 lata), na pewno już powoli przechodzi do annałów jako jedna z wielkich postaci, także dlatego, że równolegle zaliczyła też dwa starty w „zwykłych” Igrzyskach Olimpijskich. Podobno budziła wielką sensację wśród Chińczyków podczas igrzysk pekińskich, zwłaszcza kiedy chińskie zawodniczki lała bez pardonu. 

Nie wszyscy zapewne zauważyli natomiast, że przy stole pingpongowym w Londynie objawił się nam również i złoty medalista Patryk Chojnowski. Skoro zaś mamy i mistrzynię, i mistrza, to pojawia się pokusa, żeby uznać nasz kraj za pingpongową potęgę, i liczyć w myślach, czy nasi mistrzowie dorzucą do tego jakieś triumfy deblowe. Aż dziwne się to mogłoby wydawać w świecie, w którym kto może, ten nacjonalizuje Chińczyków, aby zwiększyć sobie szanse w przebijaniu celuloidowej piłeczki nad siatką. 

Przyjrzenie się programowi Igrzysk zachwyty jednak tonuje. Jak pisałem poprzednio, w sporcie paraolimpijskim rozgrywki prowadzi się w odrębnych kategoriach właściwych dla poszczególnych rodzajów niepełnosprawności. I o ile sportowcy pełnoprawni rywalizują w tenisie stołowym  o pięć kompletów medali (single, deble, mikst), o tyle dla sportowców niepełnosprawnych tych kompletów przygotowano.. 29 (słownie: dwadzieścia dziewięć), szesnaście dla panów, trzynaście dla pań (w tym łącznie osiem w deblach). Nasi mistrzowie nie dominują więc w statystykach aż tak bardzo, choć dla porządku powiedzmy jeszcze, że oboje startowali w klasie 10, czyli wśród tych teoretycznie najbardziej zdrowych (możecie zgadnąć, kto tych medali zgarnia najwięcej). Aha, mecze deblowe zaczną w czwartek.